شيخ علي اكبر تهراني مي گويد :
آيا ارزش دارد انسان به خاطر هفتاد سال زندگي كه سي و پنج سالش شب است و او در خواب ، ده سالش بچه است و چيزي از زندگي نمي فهمد ، پانزده سالش را هم كه يا توي راه است يا سر سفره و يا در دستشويي صرف مي كند ، فقط بخاطر ده سال تا خدا خدايي مي كند در آتش جهنم بسوزد ؟!
شيخ علي اكبر تهراني مي گويد :
از خانه كه خارج ميشوي سعي كن چشمت آزاد نباشد، وقتي چشم ديد، دل هم ميخواهد. اين طور انسان به خطا ميافتد. رسولالله (ص) ميفرمايند : «دنيا زندان مؤمن است » زبان، چشم، گوش، قلب و فكر انسان مؤمن آزاد نيست. دست و پاي انسان مؤمن آزاد نيست. بنده آن است كه در بند باشد . . .
شيخ علي اكبر تهراني مي گويد :
بچهات را بغل ميكني و گازش ميگيري، نهايت لذت را ميبري ولي او جيغ ميزند. كساني كه بچه دارند ميفهمند.
بلاهايي هم كه خدا به دوستانش ميدهد همين است، نوعي عشقبازي با آنهاست
در بياباني كه برف و سرما يا آفتاب و گرما دارد و پر است از حيوانات وحشي، ما اگر هم ميخ و هم چادر داشته باشيم ولي عمود چادر را نداشته باشيم، اين چادر به درد ما نميخورد و نميتواند از ما محافظت كند. حال بدانيد كه نماز هم عمود و ستون دين است.
وقتي يك دكتر به تو دارو ميدهد، حتي اگر چند قلمش اشتباه باشد وعوارض جدي ايجاد كند، ساعت ميگذاري و نصف شب از خواب بيدار ميشوي و سر ساعت اطاعت امر ميكني. ولي خدا كه خالق تو است هرچه ميگويد ميپرسي چرا و هزار بهانه ميآوري !
آنچه مسلم است اين است كه اولياء خدا منحصر در قشري خاص نيستند . جوان و پير ، زن و مرد ، مهندس و پزشك ، روحاني و غير روحاني ، همگي مي توانند به مقامي برسند كه دوست و ولي خدا شوند . خدايي كه دوست خود را به حال خود رها نكرده و در دل با او سخن ها مي گويد . گل گفته حكايت همان نجواي درونيست كه بر زبان اولياء خدا جاري مي شود . اما فراموش نكنيم كه همه ي ما در درون خود موعظه گري خير خواه داريم و اگر دعوت اين واعظ دروني را لبيك نگوييم ، وعظ موعظه گران در ما اثري نخواهد داشت . شايد همه ي اين نصايح را به خوبي بدانيم ، اما ... بزرگي مي گويد : « در شنيدن اثريست كه در دانستن نيست » . چه بسا موعظه اي كه انسان را منقلب كرده و سرنوشت او را تغيير مي دهد .
